Podczas gdy Ferrari 250 GTO miało mierzyć się z konkurencją taką jak Jaguar E-Type czy Porsche 911, los płatał różne figle zarówno marce, jak i jej założycielowi. W 1961 roku doszło do kryzysu wewnętrznego, zwanego „Nocą Długich Noży”, kiedy to Enzo Ferrari, po kłótniach związanych z ingerencją jego żony w zarządzanie firmą, stracił kluczowych pracowników, w tym Girolamo Gardiniego, Carla Chittiego i Giotto Bizzarriniego, odpowiedzialnych za rozwój modeli takich jak 250 GT. Było to wyzwanie nie tylko dla marki, ale również dla samego projektu GTO, który miał walczyć o prymat w klasie GT.
Zespół Ferrari, na czele z młodym inżynierem Mauro Forghierim i Sergio Scagliettim, stanął jednak na wysokości zadania. Pomimo rozłamu i ryzyka opóźnień, udało się ukończyć model 250 GTO, który nie tylko stanął do walki z Jaguarem i Porsche, ale ostatecznie zapisał się złotymi zgłoskami w historii motoryzacji.
GTO było jednym z najważniejszych samochodów wyścigowych w historii, słynącym z doskonałego balansu między aerodynamiką, mocą, a elegancją, co pozwoliło Ferrari na utrzymanie dominacji w klasie Gran Turismo przez wiele lat.
Model mający oficjalną premierę w 1962 roku zaskoczył wszystkich swoją nową aerodynamiczną sylwetką zaprojektowaną z myślą o wyścigach, jak i osiągach drogowych. Wyścigowa premiera modelu miała miejsce wcześniej, podczas 12-godzinnego wyścigu w Sebring w 1961 roku, gdzie Phil Hill poprowadził Ferrari do zwycięstwa, czym Ferrari 250 GTO od razu zyskał uznanie w sportowym świecie.
Nowoczesna karoseria modelu była wynikiem współpracy inżynierów Ferrari, łącząc rozwiązania aerodynamiczne profesora Wunibalda Kamma z tradycyjną estetyką Ferrari. Charakterystyczny, ścięty tył z poprzecznym spojlerem (tzw. Kamm back) poprawiał przepływ powietrza i zmniejszał opór aerodynamiczny. W rezultacie 250 GTO stało się jednym z najbardziej legendarnych modeli, nie tylko ze względu na osiągi, ale także estetykę, która początkowo budziła kontrowersje, zyskała jednak uznanie wraz z kolejnymi sukcesami na torze.
Inżynierowie, tacy jak Mauro Forghieri, dopracowali ramę i zawieszenie pojazdu, eksperymentując z nowymi rozwiązaniami, w tym przestrzenną kratownicą, która zwiększyła sztywność nadwozia. Tylny most, choć sztywny, został udoskonalony o dodatkowe stabilizatory i sprężyny śrubowe, co poprawiło prowadzenie auta, szczególnie w zakrętach. Dzięki temu samochód stał się bardziej przewidywalny i stabilny przy wysokich prędkościach.
Model 250 GTO, produkowany w ograniczonej liczbie egzemplarzy, stał się ikoną motoryzacji, ugruntowując pozycję Ferrari wśród najlepszych producentów samochodów wyścigowych na świecie.
Był to jeden z najbardziej spartańskich modeli tej włoskiej marki, szczególnie w kwestii wnętrza. W kabinie dominował minimalizm: dwa proste, skórzane fotele, brak licznika przebiegu i podstawowe wskaźniki. Był to samochód stworzony wyłącznie z myślą o wydajności na torze, a nie o komforcie kierowcy. Mimo to, osiągi tego samochodu na torach były imponujące, co przyczyniło się do jego sławy. 250 GTO wygrał takie prestiżowe wyścigi jak 24-godzinny Le Mans, Nürburgring oraz Targa Florio, zdobywając w latach 1962-1964 tytuł mistrza świata samochodów sportowych FIA.
Samochód był napędzany 12-cylindrowym silnikiem z suchą miską olejową i pięciobiegową, zsynchronizowaną skrzynią biegów. Zakończył swoją karierę wyścigową w 1966 roku po odniesieniu ponad 200 zwycięstw w różnych wyścigach. Pomimo upływu czasu, 250 GTO nadal jest uznawany za jeden z najlepszych samochodów sportowych w historii, zdolny dostarczać niezwykłe wrażenia z jazdy, nawet na zwykłych drogach, choć wymaga pewnej cierpliwości przy rozgrzewce i dostrojeniu się do jego specyficznego charakteru.
Dziś Ferrari 250 GTO jest jednym z najcenniejszych samochodów kolekcjonerskich na świecie, a jego wartość i legenda rosną z każdym rokiem.