Pod koniec lat 60. Enzo Ferrari zdecydował się na wprowadzenie innowacji, przechodząc na układ środkowosilnikowy w samochodach klasy GT, co było znaczącym krokiem naprzód. Dino, nazwany na cześć jego zmarłego syna Alfredo (Alfredino), był tego wynikiem. Dino 206 GT, produkowany od 1968 roku, był pierwszym modelem Ferrari z silnikiem umieszczonym za fotelami kierowcy, przed tylną osią. Samochód napędzany był sześciocylindrowym silnikiem widlastym (V6), pierwotnie o pojemności 2 litrów. Konstrukcja silnika wywodziła się z projektów stosowanych w Formule 1, zgodnie z wymaganiami Fiata, który współpracował z Ferrari w tym czasie.
Ferrari Dino 206 GT od razu przyciągnął uwagę swoim wyglądem. Pininfarina stworzył nadwozie o eleganckich liniach, które jednocześnie zdradzały sportowy potencjał pojazdu. Scaglietti wykonał aluminiową karoserię, podkreślającą lekkość i dynamikę konstrukcji. Dino szybko zyskał uznanie dzięki połączeniu agresywnej stylistyki z doskonałymi osiągami, chociaż w bezpośrednim porównaniu z Porsche 911S Dino miał nieco mniejsze osiągi, co spowodowało późniejsze wzmocnienie silnika.
Model Dino wyznaczył nowy kierunek dla marki Ferrari, stając się podstawą przyszłych modeli z silnikami umieszczonymi centralnie, które połączyły sportowe osiągi z eleganckim wyglądem, charakterystycznym dla włoskiej marki. Dino stał się ikoną i do dziś jest jednym z najbardziej pożądanych klasyków marki Ferrari.
W 1969 roku Ferrari wprowadziło model Dino 246, który był rozwinięciem poprzedniego modelu Dino 206 GT. Nowy model charakteryzował się większym, 2,4-litrowym silnikiem V6, co zwiększyło moc do 195 KM. Ważnym aspektem była również poprawa momentu obrotowego, co znacząco poprawiło elastyczność pracy silnika. Dino 246 otrzymało stalowe nadwozie, powodując wzrost masy do 1080 kg, ale przyczyniło się to do lepszej stabilności i wytrzymałości.
Zmiany objęły również rozstaw osi, który został wydłużony, a nadwozie stało się dłuższe o 10 cm, poprawiając w ten sposób komfort w kabinie. Wnętrze modelu Dino było proste, ale funkcjonalne, z małą kierownicą ułatwiającą manewrowanie. Wersja 246 GT była oferowana jako coupé (2487 sprzedanych egzemplarzy), a wariant GTS spider z otwartym dachem sprzedał się w liczbie 1274 sztuk.
Dino 246 był porównywany do Porsche 911, ale oferował lepsze prowadzenie i bardziej sportowe wrażenia z jazdy. Choć produkcja Dino zakończyła się w 1974 roku, to jego spuścizna trwała, a silnik 246 V6 znalazł zastosowanie w rajdowej Lancii Stratos. Dino ostatecznie stał się jednym z najpopularniejszych modeli Ferrari, mimo że formalnie nie nosił logo marki.
Wersje coupe Berlinetta i GTS spider cieszyły się dużą popularnością, co świadczy o sukcesie tej linii w ofercie Ferrari.