Wyścig Mille Miglia w 1940 roku odbył się w trudnym momencie, w czasie, gdy Europa była pogrążona w wojnie. Wyścig rozgrywany był na 165-kilometrowej pętli przechodzącej przez Cremonę i Mantovę, a trasa, którą zawodnicy musieli pokonać dziewięć razy, liczyła łącznie 1482 kilometry, co odpowiadało tytułowej „Tysiąc Mil” (Mille Miglia).
Pomimo niesprzyjających okoliczności politycznych, na starcie pojawiło się aż 75 zawodników, w tym wielu kierowców z Niemiec. Ferrari, które w tamtym czasie występowało pod nazwą Auto Avio Construzioni, wystawiło dwa samochody o nazwie modelu 815. Niestety, wyścig nie przyniósł sukcesu tej nowo powstałej marce. Alberto Ascari odpadł już na pierwszym okrążeniu z powodu awarii, a Lotario Rangoni Machiavelli, choć pokonał osiem okrążeń, nie ukończył wyścigu.
Wkrótce po tych wydarzeniach, 10 czerwca 1940 roku, Włochy przystąpiły do II wojny światowej, co wpłynęło na dalsze losy rozwoju motoryzacji, w tym firmy Ferrari. Modele 815 na wiele lat zostały odstawione do garażu. Jeden z nich, należący do Ascariego, powrócił jednak na tory w 1947 roku, by rywalizować z pierwszym prawdziwym Ferrari – modelem 125 S.
Ferrari 815, mimo słabych wyników w wyścigach, był imponującym osiągnięciem, zważywszy na warunki, w jakich został skonstruowany. Stworzenie go zajęło zaledwie kilka miesięcy, a prace nad nim prowadziło zaledwie dwóch inżynierów z zespołu wyścigowego Alfy Romeo, który został rozwiązany. Samochód opierał się na komponentach Fiata 508C, które zostały zmodyfikowane przez zespół Ferrari zgodnie z wizją il Commendatore. Mimo uproszczonej konstrukcji, mechanika samochodu przypominała swego rodzaju „Frankensteina”.
Konstrukcja podwozia była bardzo lekka, ważyła zaledwie 535 kg, a cały pojazd 625 kg, co stanowiło sporą redukcję masy. Osiągnięto to m.in. poprzez perforowanie podłużnic i wzmocnienia poprzecznymi belkami. Silnik tego modelu był niezwykły – ośmiocylindrowy, stworzony z dwóch czterocylindrowych bloków Fiata, które połączono, montując na nowym aluminiowym karterze. Silnik ten charakteryzował się nowoczesnym, jak na tamte czasy, rozwiązaniem w postaci pięciu łożysk wału korbowego.
Ferrari 815, mimo ograniczeń czasowych i budżetowych, był przykładem inżynierskiego kunsztu i innowacyjności, co zwiastowało przyszłe sukcesy firmy.
Lekkie aluminiowe nadwozie modelu Ferrari 815 zostało zaprojektowane i wykonane przez firmę Touring, jedną z najbardziej cenionych firm zajmujących się produkcją karoserii w tamtych czasach. Touring był znany ze swojej technologii Superleggera, która pozwalała na tworzenie bardzo lekkich, a jednocześnie wytrzymałych nadwozi. W rezultacie powstał kompaktowy spider, który był łatwy do produkcji nawet w krótkoseryjnej produkcji warsztatowej.
Design samochodu wyróżniał się typowym włoskim sportowym nadwoziem z otwartą kabiną, wyraźnie zarysowanymi błotnikami i elegancko poprowadzoną linią łączącą błotniki. Samochód mierzył około 3,5 metra długości, co w połączeniu z płynnymi, dynamicznymi liniami nadwozia nadawało mu wyjątkowy sportowy charakter.
Ponieważ dyrektor Touringa, Carlo Felice Bianchi Anderloni, został zmobilizowany podczas wojny, nadzór nad budową samochodów sprawował jego ojciec, Felice Anderloni, założyciel firmy. Po wyścigu Mille Miglia oba wyprodukowane egzemplarze Ferrari 815 zniknęły, przechodząc przez ręce różnych właścicieli. Tylko wóz należący do Alberta Ascariego pojawił się po wojnie w wyścigach, konkurując z pierwszym prawdziwym Ferrari – modelem 125 S.